ខ្ញុំចង់ប្រាប់រឿងរបស់ខ្ញុំដល់អ្នកទាំងអស់គ្នាអំពីវិធីដែលខ្ញុំបានកម្ចាត់ជំងឺពុកឆ្អឹងជង្គង់របស់ខ្ញុំ និង ជំងឺគ្រេចឆ្អឹង នៅមួយផ្នែកតូចនៃខ្នងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនមែនគ្រូពេទ្យអីទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនពន្យល់ពីរបៀបដែលខ្ញុំព្យាបាលវាដែរ ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រាប់អ្នកទាំងអស់គ្នាពីអ្វីដែលបានកើតឡើងប៉ុណ្នោះ។

ខ្ញុំមានអាយុ 62ឆ្នាំ និងជាសោធនិកម្នាក់។ មុនចូលនិវត្តន៍ ខ្ញុំបានធ្វើការនៅក្នុងហាងចង្ក្រានរំលាយដែកនៅក្នុងរោងចក្ររំលាយធាតុរ៉ែ។ ដំបូង ខ្ញុំគ្រាន់តែជាកម្មករធម្មតានៅទីនោះ ហើយក្រោយមកខ្ញុំបានប្តូរមុខតំណែង និងចាប់ផ្តើមធ្វើការជាវិស្វករសុវត្ថិភាព។ អ្នកដែលដឹងពីការងាររបស់កម្មកររំលាយដែក នឹងយល់ថាវាខុសគ្នាឆ្ងាយពីការងារកម្មករដំដែកធម្មតា។ ពួកគេត្រូវស្ងោររំលាយដែកនៅក្នុងប្រដាប់បំលែង អ្វីដែលកម្មករត្រូវធ្វើគឺអង្គុយ និងចុចគំនាសនិងចុចប៊ូតុង។ ពួកយើងធ្វើគ្រប់យ៉ាងតាមរបៀបបុរាណ។ បើចាំបាច់ យើងប្រើប៉ែល និងជួនកាលឃ្នាស់។ នៅជិតឡរំលាយគឺក្តៅខ្លាំងណាស់ ហើយគ្មានកន្លែងគេចផុតពីភាពស្ងួតភ្លាមៗនោះទេ។ ខ្ញុំស្ទើរបំផ្លាញជង្គង់ និងផ្នែកតូចនៃខ្នងរបស់ខ្ញុំទៅហើយ។

ការឈឺចុកចាប់មិនដាច់មានផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានលើរាងកាយរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចាស់ខ្លាំងណាស់ក្នុងរយៈពេល 3ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ។

វាជារឿងល្អដែលខ្ញុំមានសិទ្ធិចូលនិវត្តន៍នៅអាយុ 50 ឆ្នាំដោយសារប្រវត្តិការងារយូរអង្វែងនៅក្នុងអាជីពគ្រោះថ្នាក់។ ខ្ញុំគ្រាន់តែគ្មានកម្លាំងដែលនៅសេសសល់ដើម្បីឈរប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំអាចឈរបានកាលពីឆ្នាំមុនគឺដោយសារតែ ថ្នាំស្ពឹក ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមានសំណាង ព្រោះមានមុខតំណែងទំនេរមួយសម្រាប់វិស្វករ។ ការងារថ្មីនេះមានភាពងាយស្រួលជាងមុនច្រើន និងស្ថិតនៅឆ្ងាយពីឡរំលាយ។ វាមិនប៉ះពាល់ដល់សុខភាពខ្ញុំ និងមានអត្ថប្រយោជន៍លើការឈឺចាប់ដែលមានស្រាប់របស់ខ្ញុំ។ ការឈឺចុកចាប់បានអន់បន្តិច ហើយខ្ញុំថែមទាំងអាចធ្វើការដោយមិនបាច់ប្រើថ្នាំស្ពឹកមួយរយៈទៀតផង។ ប៉ុន្តែបីឆ្នាំមុនខ្ញុំចូលនិវត្តន៍មែនទែន ខ្ញុំបានជួបគ្រោះថ្នាក់។ ជើងខ្ញុំរយះយ៉ាងធំពេលខ្ញុំទៅដើរលេខស្ទូចត្រី។ ការឈឺចុកចាប់ និងការប្រើប្រាស់ថ្នាំស្ពឹកបន្ថែមទៀតបានប៉ះពាល់ដល់តុល្យភាពដ៏ផុយស្រួយរបស់ឆ្អឹង ហើយខ្ញុំមានការឈឺចុកចាប់ដូចគេចាក់នៅក្នុងជង្គង់ និងផ្នែកតូចនៃខ្នងរបស់ខ្ញុំ។

ព្រោះតែរបួសនេះ ជំងឺពុកសន្លាក់របស់ខ្ញុំវិវត្តន៍យ៉ាងរហ័ស។

ខ្ញុំមិនចង់នឹកឃើញដល់រយៈពេលបីឆ្នាំនោះទេ។ វាគឺជាការរស់នៅក្នុងនរកសុទ្ធសាធ! ពេលព្រឹកប្រពន្ធខ្ញុំចាក់ថ្នាំឌីក្លូហ្វេណាកឲ្យខ្ញុំមួយម្ជុល រួចខ្ញុំចាក់មួយម្ជុលទៀតនៅកន្លែងធ្វើការ និងមួយម្ជុលទៀតពេលខ្ញុំត្រឡប់មកដល់ផ្ទះពេលល្ងាច។ អ្នកទាំងអស់គ្នាអាចឆ្ងល់ថា ហេតុអីបានជាខ្ញុំមិនចូលនិវត្តន៍? ខ្ញុំជួយឧបត្ថម្ភដល់កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ។ គេមានកូនប្រុសទើបនឹងកើតម្នាក់ ហើយគេបានបាត់បង់ការងារទៀត។ ខ្ញុំត្រូវជួយឧបត្ថម្ភដល់គ្រួសាររបស់គេ។

ឆ្នាំមុនខ្ញុំដើរដោយមានឈើច្រត់។ មុនពេលពិនិត្យសុខភាពបន្ទាប់ ខ្ញុំបានសរសេរលិខិតលាឈប់ពីការដោយស្ម័គ្រចិត្ត។ យ៉ាងណា ខ្ញុំគង់តែមិនអាចជាប់ការពិនិត្យសុខភាពនេះដដែល។

វិធីដែលខ្ញុំព្យាបាលខ្លួនឯង

ផ្អែកលើបទពិសោធន៍ដ៏ហូរហៀររបស់ខ្ញុំជុំវិញជំងឺសន្លាក់ឆ្អឹង ខ្ញុំអាចនិយាយបានថា ធម្មតាគ្រូពេទ្យស្គាល់តែថ្នាំកុងដ្រូសាមីនតែប៉ុណ្ណោះ។ ជួនកាលគេក៏ចេញវេជ្ជបញ្ជាថ្នាំអ៊ីដ្រូកូទីសូន ឬ ឌីប្រ៉ូស្ប៉ាន។

វាគ្មានប្រសិទ្ធភាពទេ!

លើសពីនេះ ការចាក់ថ្នាំឌីក្លូហ្វេណាកញឹកញាប់ ដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើដើម្បីបន្ថយការឈឺចុកចាប់ ធ្វើឲ្យឈឺក្រពះ។ ខ្ញុំត្រូវបន្ថែមស៊ុបនីត្រាតនៃប៊ីស្មុតដើម្បីការពារទ្រនាប់ក្រពះ។

ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងស្វែងរកដំណោះស្រាយដែលមានប្រសិទ្ធភាព ខ្ញុំត្រូវវះបួនថ្នេរដើម្បីយកសារធាតុរាវចេញ។ លើកចុងក្រោយដែលខ្ញុំយកវាចេញ មានខ្ទុះទៀតផង។ គ្រូពេទ្យបានប្រាប់ខ្ញុំថា មើលតាមស្ថានភាពជំងឺ ខ្ញុំនឹងត្រូវទទួលការវះកាត់ឆាប់ៗ ជាការវះកាត់ដាក់ឧបករណ៍ជំនួសឆ្អឹងសន្លាក់។ គ្រូពេទ្យនឹងដាក់គ្រាប់អង្គុញជង្គង់ដ៏ធំមួយដើម្បីជំនួសគ្រាប់អង្គុញដែលឥតប្រយោជន៍របស់ខ្ញុំ។ ហើយខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមសិក្សាអំពីការវះកាត់នេះ។ តាមពិត ទោះបីការវះកាត់ប្តូរគ្រាប់អង្គុញនេះបានជោគជ័យ ខ្ញុំក៏នៅតែត្រូវដើរដោយប្រើឈើច្រត់ដែរ។ ហើយការវះកាត់ត្រូវចំណាយយ៉ាងតិច 4000$។ នោះជាការតម្លៃវះកាត់ប្តូរគ្រាប់អង្គុញធម្មតានៅស្រុកថៃ តែបើនៅស្រុកខ្មែរយើងវិញមានតម្លៃថោកជាងនោះ 1000$ តែមានហានិភ័យខ្ពស់។ និយាយដោយខ្លី ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តចំណាយពេលគិតឲ្យបានល្អិតល្អន់សិន។

ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តចំណាយពេលគិត គិតហើយគិតទៀតអំពីជោគវាសនាអនាគតរបស់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំអាចឃើញថាគ្មានផ្លូវណាដែលខ្ញុំអាចចៀសផុតពីភាពពិការបានឡើយ។ ហើយខ្ញុំក៏គ្មានលុយច្រើនដល់ម្លឹងដែរ!

ខ្ញុំនិងប្រពន្ធខ្ញុំបានគិតរួមគ្នា និងបានជជែកពីការវះកាត់នេះ (គាត់អាចរកស៊ីបានធម្មតា) ហើយយើងក៏សម្រេចចិត្តទទួលការវះកាត់។ ក្នុងវ័យ 61ឆ្នាំ ជីវិតនៅមិនទាន់ចប់នៅឡើយទេ ហើយលុយក៏អ៊ីចឹងដែរ...លុយគឺសម្រាប់តែប៉ុណ្ណឹង គឺសម្រាប់ចាយវាយ។

ហើយភ្លាមៗនោះអព្ភូតហេតុបានកើតឡើង!

គិតទៅខ្ញុំជំពាក់រឿងនេះនឹងប្រពន្ធខ្ញុំ។ គាត់មានមិត្តកាលពីនៅរៀនម្នាក់ ដែលជាប្រពន្ធរបស់មន្ត្រីសាលាក្រុង។ គេម្នាក់នេះក៏ជួបបញ្ហាឈឺជង្គង់ដូចខ្ញុំដែរ។ ប្រហែលមិនឈឺខ្លាំងដូចខ្ញុំទេ។

ថ្ងៃមួយប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំបានដើរនៅតាមផ្លូវ ស្របពេលដែលឡានមួយបានឈប់នៅក្បែរគាត់។ មន្ត្រីនោះបានចេញពីឡាន និងដើរយ៉ាងលឿនឆ្ពោះទៅកាន់ហាង។

នៅថ្ងៃនោះ សោភា (ប្រពន្ធខ្ញុំ) បានទូរសព្ទទៅមិត្តរបស់គាត់ និងបានចាប់ផ្តើមសួរសំណួរពីវិធីដែលលោករិទ្ធព្យាបាលជង្គង់របស់គាត់។ គាត់មិនធ្វើការវះកាត់អីទេ បើតាមពួកយើងដឹង។ ណាមួយ ក្រោយការវះកាត់ក៏គ្មាននរណារត់ដូចនេះដែរ។

សោភាប្រពន្ធខ្ញុំបានជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ ខ្ញុំដឹងគុណដល់គាត់ខ្លាំងណាស់។

តាមពិតនេះគឺដោយសារ ផលិតផលថ្មីមួយឈ្មោះ Flekosteel ។ ប្តីរបស់គាត់បានប្រើផលិតផលនេះ ហើយក្នុងពេលមួយខែគាត់អាចឈរបានវិញ។ ហើយខ្ញុំសូមបញ្ជាក់ម្តងទៀតថា - ក្នុងពេលមួយខែ!

ពួកយើងរីករាយផង និងអន់ចិត្តផងក្នុងពេលតែមួយ។ ផលិតផលនេះមិនមានលក់នៅក្នុងប្រទេសយើងទេ។ ហើយយើងមិនដឹងពីរបៀបកុម្ម៉ង់វានៅអាមេរិក ដែលគ្រប់យ៉ាងមានលក់តែតាមវេជ្ជបញ្ជាប៉ុណ្ណោះ។ ទីមួយ ពួកយើងបានបន្តរៀបចំត្រៀមទទួលការវះកាត់។

មួយខែកន្លះក្រោយមក មិត្តភក្តិរបស់សោភាបានទូរសព្ទមក និងប្រាប់យើងថាប្រទាល Flekosteel ទទួលបានវិញ្ញាបនបត្រនៅក្នុងប្រទេសយើងហើយ។ ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំបានសុំឲ្យមិត្តរបស់គាត់ស្វែងរកព័ត៌មានបន្ថែម ហើយគ្រប់យ៉ាងក៏ត្រូវបានបញ្ជាក់! ឥឡូវពួកយើងអាចទិញផលិតផលបានហើយ ប៉ុន្តែគួរឲ្យស្តាយគឺមានតែនៅលើវែបសាយផ្លូវការតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំគឺជាអតិថិជនម្នាក់ក្នុងចំណោមអតិថិជនដំបូងដែលបានកុម្ម៉ង់!

Flekosteel

ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមព្យាបាលក្បាលជង្គង់ និងផ្នែកតូចនៃខ្នងរបស់ខ្ញុំ។ ហើយអ្នកមានដឹងទេ វាបានចាប់ផ្តើមមានប្រសិទ្ធភាព! ដំបូងខ្ញុំគិតថាវាមានប្រសិទ្ធភាពដូចថ្នាំស្ពឹក ព្រោះប្រមាណ 5-10នាទីបន្ទាប់ពីលាប ការឈឺចាប់បានអន់ថយ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ប្រសើរឡើងច្រើនណាស់ សូម្បីតែផ្នែកតូចនៃខ្នងរបស់ខ្ញុំក៏លែងឈឺដែរ។ និយាយតាមត្រង់ ខ្ញុំបានបោះបង់លើការព្យាបាលវាយូរមកហើយ។ ខ្ញុំគិតថាយ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំគួរតែចេះថែទាំជង្គង់។ ហើយខ្ញុំក៏ជិតចូលវះកាត់ដែរ! ប៉ុន្តែមួយអាទិត្យបន្ទាប់ពីលាបប្រទាលនេះ ខ្ញុំអាចបត់ជង្គង់ និងពាក់ស្បែកជើងខ្លួន៕ងបានដោយមិនបាច់ប្រើឧបករណ៍ជំនួយ ពេលនោះខ្ញុំដឹងថា Flekosteel ពិតជាព្យាបាលបានល្អមែន!

ក្នុងពេល 2សប្តាហ៍ ខ្ញុំអាចដើររយៈពេលកន្លះម៉ោងដោយគ្មានការឈឺចុកចាប់នៅក្នុងជង្គង់! ខ្ញុំពិតជាកំពង់ជះសះស្បើយមែន! ពីរសប្តាហ៍ក្រោយទៀត ខ្ញុំបានចាត់ទុកខ្លួនឯងថាជាមនុស្សមានសុខភាពល្អធម្មតា ខ្ញុំមិនមានឈឺចុកចាប់អីទៀតទេ! ខ្ញុំអាចបត់ជើង ដើរផ្លូវឆ្ងាយ និងជិះកង់បាន (ខ្ញុំចូលចិត្តជិះកង់ណាស់)។

ខ្ញុំអាចជិះកង់បានម្តងទៀត និងអាចដើររយៈពេល 2 ម៉ោង។

ចាប់ពីពេលខ្ញុំបានជាសះស្បើយ គឺវាមានពេលកន្លះឆ្នាំហើយ។ គ្មានការឈឺចុកចាប់ទៀតទេ! ទោះបីខ្ញុំឈប់ប្រើ Flekosteel ជាច្រើនខែកន្លងទៅក៏ដោយ។ ឥឡូវខ្ញុំទៅដើរកម្សាន្តស្ទូចត្រី ធ្វើការក្នុងសួនច្បារនៅតាមជនបទ ហើយខ្ញុំចូលចិត្តនៅផ្ទះមើលថែចៅប្រុសខ្ញុំណាស់! ខ្ញុំនិងប្រពន្ធខ្ញុំកំពុងរៀបគម្រោងទៅដើរលេងសៀមរាបទាំងអស់គ្នា! ប្រពន្ធខ្ញុំចង់ទៅឃើញប្រាសាទបុរាណផ្ទាល់ភ្នែកណាស់។

ពេលដែលអ្នកមានសុខភាពល្អ ការលែងជាមួយចៅមិនរំខានអ្នកឡើយ ផ្ទុយទៅវិញវានាំមកនូវភាពរីករាយ។

ដូច្នេះបើសិនជាអ្នកមានជំងឺខះទឹកសន្លាក់ ជំងឺពុកឆ្អឹង ឬឈឺសន្លាក់ឆ្អឹង ឬថាអ្នកឈឺសន្លាក់និងឈឺខ្នង នោះសូមកត់ត្រាព័ត៌មានរបស់ខ្ញុំ៖ Flekosteel - ព្យាបាលសន្លាក់!

សុខ ភក្តី, ចន្ទ្រា